پاتولوژی

همانطور که در مطالب قبلی اشاره شد، دومین عضو تریاد علائم بیماری گریوز افتالموپاتی اینفیلتراتیو است. در طی افتالموپاتی اینفیلتراتیو ۴ مشکل برای چشم ایجاد می‌شود که عبارتنداز: 1. ادم در بافت های خلف چشمی که سبب تضعیف عضلات خارج چشمی و فیبروز آنها می‌شود. 2. ارتشاح لنفوسیتی در بافتهای خلف چشمی 3. تجمع مواد زمینه‌ای در پشت چشم بخصوص گلوکزآمینوگلیکان‌ها 4. افزایش تعداد سلول‌های چربی هر ۴ عامل گفته شده باعث برآمده شدن و بیرون زدگی کره چشم می‌شوند. به بیرون زدگی کره چشم، اصطلاحا پروپتوزیس (Proptosis) گفته می‌شود. چنانچه Proptosis بیشتر از ۱۸mm باشد یا در اثر عوامل اندوکرینی ایجاد شده باشد، اصطلاح اگزروفتالمی به آن اطلاق می‌شود. در اثر اگزروفتالمی حاصل از بیماری گریوز در هنگام بستن چشم ها پلک ها به هم نمی‌ رسند و قرنیه در مجاورت هوا باقی مانده و خشک می‌شود. بدنبال خشکی قرنیه، زخم قرنیه و در نهایت کوری ایجاد می‌شود. شدت Proptosis را می توان به صورت بالینی یا از طریق imaging تعیین کرد. عضو بعدی تریاد بیماری گریوز، درموپاتی می‌باشد که در ۱۵٪ بیماران مشاهده می‌شود. در طی این علامت، تجمع گلیکوزآمینوگلیکان ها در زیر پوست وجود دارد که عمدتا در زیر پوست ساق پا دیده می‌شود و سبب افزایش ضخامت پوست، ایجاد نمای پوست پرتغالی، برآمدگی و ادماتوی غیرگوده گذار می‌شود. درموپاتی ها ممکن است پیگمانته بوده یا نمای پاپول مانند داشته باشند. * علاوه بر علائم تریاد، ممکن است در تمام بافت های بدن ارتشاح لنفوسیتی، افزایش ماده زمینه‌ای و ادم مشاهده شود.
پاتولوژی

پاتوژنز سرطان سرویکس: HPV عامل اصلی سرطان است و ارتباط آلودگی با HPV و سرطان سرویکس بسیار قوی است. این ویروس به لایه اپیتلیوم سنگ فرشی نابالغی که در ناحیه بینابینی (Transformation zone) وجود دارد، متمایل است و تروپیسم دارد. اکثر عفونت های HPV موقتی بوده و خود به خود تحت تاثیر دستگاه ایمنی در حدود ۶ ماه پاکسازی و درمان می‌شوند. اما در بعضی موارد ممکن است ویروس مقاومت بالایی داشته باشد و بر دستگاه ایمنی غلبه کرده و پیشرفت نماید. در اینصورت می تواند باعث ایجاد نئوپلازی داخل اپیتلیالی سرویکس (دیسپلازی) بشود. نئوپلازی داخل اپیتلیالی سرویکس (Cervical Interepithelial Neoplasia=CIN) یک ضایعه پیش ساز سرطان است. تقریبا تمامی سرطان های سرویکس از CINها منشا می‌گیرند، اما نمی توان گفت که همه CINها به سرطان تبدیل می‌شوند. زیرا اکثرا CIN خود به خود بهبود پیدا می‌کنند اما CINهای باقی مانده بعلت توانایی ایجاد سرطان حائز اهمیت هستند. در تمام نمونه های حاوی CIN یا ضایعه‌های سرطانی می توان به کمک روش هایی مثل ایمنوهیستوشیمی IHC یا PCR، HPVها را مشاهده کرد. عوامل و ریسک فاکتورهای دیگری نیز علاوه بر HPV در ابتلای به سرطان سرویکس مطرح شده‌اند اما با مطالعه بیشتر هر یک از این ریسک فاکتورها می‌توان پی برد که در واقع این ریسک فاکتورها هم به این علت سبب ایجاد سرطان می‌شوند که شانس انتقال عفونت HPV را افزایش می‌دهند. این ریسک فاکتورها عبارتند از: 1. سن پایین (کمتر از ۱۸ سال) در اولین رابطه جنسی 2. وجود شرکای جنسی متعدد (۳ پارتنر یا بیشتر) 3. شریک مذکر دارای روابط جنسی پرخطر 4. عفونت پایدار با گونه‌های پر خطر پاپیلوماویروس 5. وضعیت اجتماعی اقتصادی پایین 6. داشتن حاملگی های منتهی به زایمان متعدد (High Parity) 7. داشتن عفونت های ژنیتال 8. داشتن شریک مذکر که ختنه نشده 9. مصرف سیگار 10. مصرف CXPها 11. مصرف دی اتیل استیل بسترول یا استروژن های سنتتیک توسط مادر فرد در زمان زندگی داخل رحمی 12. پاپ اسمیر غیر طبیعی قبلی 13. سابقه فامیلی * نکته: ابتلا به سرطان سرویکس در افرادی که virgin هستند بندرت رخ می‌دهد. همانطور که گفته شد، اپی تلیوم سنگ فرشی که بصورت متاپلاستیک در ناحیه Transformation zone مشاهده می‌شود، هدف اصلی تروپیسم HPV قرار می‌گیرد و می‌توان تکثیر این ویروس را در داخل این سلول‌ها مشاهده کرد. سلول های سنگفرشی بطور طبیعی در این مرحله از بلوغشان تکثیر پیدا نمی‌کنند ولی در صورتی که آلوده به ویروس باشند، می‌توانند بعلت وجود ۲ انکوپروتئین بسیار قوی E6 و E7 شروع به تکثیر کنند. در واقع انکوپروتئین های E6 و E7 با غیرفعال کردن ژن های سرکوبگر تومور سبب رشد کنترل نشده، افزایش رشد و افزایش حساسیت سلول به انواع دیگر موتاسیون‌ها می‌شوند. انواع پرخطر HPV از جمله انواع 16 و مسئول 70 درصد موارد کنسر سرویکس و نئوپلازی داخل اپی‌تلیالی هستند. وقتی که ضایعه سرویکس توسط HPVهای پرخطر ایجاد شده باشند، احتمال باقی ماندن و ادامه یافتن عفونت بیشتر خواهد بود. در حالیکه در مورد HPVهای کم خطر این مسئله بصورت موقت ایجاد شده و احتمال پاکسازی بالاتری دارد. در حالیکه باقی ماندن طولانی ویروس در بدن مشاهده می‌شود. ورود و اتصال ژنوم ویروسی به داخل DNA میزبان رخ می دهد و پیشرفت عفونت HPV را سبب شده و CINهایی با grade بالاتر و سرطان را ایجاد می‌کند اما عفونت های کم خطر و موقتی فرصت اتصال به DNA میزبان را ندارند و بصورت DNA ویروسی اپیزومال آزاد در سلول باقی می‌مانند پس احتمال ایجاد سرطان کمتری دارند.
پاتولوژی